Een volle koelkast maakt me angstig. Niet bij andere mensen thuis, want daar maakt ‘ie me jaloers. De welvarendheid! De orde! Dit zijn mensen die verjaardagen onthouden en blij verrast zijn met onverwacht bezoek. Concepten die ik op mijn zesendertigste alleen van horen zeggen heb.
Nu heb ik zelf ook wel eens een volle koelkast. Bijvoorbeeld wanneer maandagochtendirene hoopvol gezonde weekboodschappen heeft gedaan. Of wanneer er iemand op de koffie komt en ik paniekerig drank en hapjes voor twintig man heb gehaald.
Maar zo’n volle koelkast voelt als een tikkende tijdbom
Elke seconde die voorbijgaat is een seconde dichterbij bederf. Ik voel de bosuien slapper worden, de paprika’s rimpelen en de schimmel optrekken op de Parmezaan. 's Nachts lig ik wakker van die twee happen pasta bolognese die per se in een bakje moesten. Het moet op, liefst gisteren al, maar ik ben ook maar alleen en hoe dan in godsnaam?
Waar ik vollekoelkastpaniek heb, ervaren veel mensen juist legekoelkastpaniek
De koelkast bij mij thuis opentrekken en drie blikjes bier en een pakje cervelaat aantreffen, geeft mijn vader bijvoorbeeld helemaal geen rust, maar wel inzicht in waar en hoe het is misgegaan in de opvoeding.
Vollekoelkastmensen staan anders in het leven dan legekoelkastmensen
Ze douwen met wild abandon hun koelkast vol en denken 'dat komt wel op'. Ikzelf kan alleen maar dromen van zoveel joie de vivre.
Ik vind ze ook gezelliger
Een legekoelkastpersoon heeft toch iets kils. Iets berekenends. Geen types waar je een tweede koekje bij de koffie krijgt en liefst hebben ze je vóór het avondeten de deur uit.
Nu ben je niet automatisch een legekoelkastmens als je een lege koelkast hebt
Vaak is een lege koelkast gewoon praktischer. Als je alleen woont bijvoorbeeld. Een volle of een lege koelkast is daarom meer een staat van zijn. Ben je carpe diem of memento mori? Gastvrouw of gast, gever of nemer, optimist of pessimist?
Ik ben zelf helaas een legekoelkastmens. Zowel op praktisch als levensbeschouwend vlak. Dus dan weten jullie dat.