Ik was een bezorgd kind. Ik maakte me altijd wel druk om het een of ander en ik nam alles bloedserieus. Dat was niet altijd even makkelijk. Zo veranderde een onbezorgde pretparkdag met mijn oom en tante bijvoorbeeld in een eenpersoonsnachtmerrie.
We gingen naar Het Land van Ooit, want dat bestond toen nog. Ik was een jaar of zeven. Ik had me er vreselijk op verheugd, want het zat er stampvol prinsen en prinsessen en ik was geobsedeerd. Omdat mijn moeder hemeltergend verstandig was, kwamen de plastic prinsessenoutfits van de Intertoys (met hakschoentjes!) er niet in bij ons. Alles hing dus af van deze ene magische dag in Het Land van Ooit.
Al bij de ingang ging het mis. Voordat je naar binnen mocht, moest je namelijk eerst de Ooit-groet leren. Een belachelijk potsierlijke buiging die je met moeilijk wapperende handjes een stuk of zeshonderd keer moest uitvoeren voordat je überhaupt door mocht lopen.
Een nachtmerrie voor een introvert en bovendien behoorlijk verlegen kind. Maar als ik 'm niet deed en de rest wel, dan gingen ze zonder mij en dan moest ik de hele dag naast de ingang blijven wachten tot ze terug kwamen. Dus vechtend tegen de tranen maakte ik mijn vernederende Ooit-buigingen, tot iedereen eindelijk tevreden was.
Een flinke opdoffer voor mijn tere kinderziel, maar ik was binnen. Nu kon de magie eindelijk beginnen.
Helaas werd alles alleen maar erger.
We hadden nog geen tweehonderd meter gelopen (door een park dat veel schraler was dan ik me had voorgesteld) toen er een man van een jaar of dertig verkleed als prins op ons af kwam. Na weer zo'n vervloekte Ooit-groet liet hij me de mooiste ring ooit zien. En ik mocht 'm hebben, op één voorwaarde: ik moest met hem trouwen en zijn prinses worden.
Ik wilde niets liever dan die ring (er zat een vlinder op!) maar ik maakte me grote zorgen om dat trouwen. Ik vond mezelf nog veel te jong om me te binden, die vent was oud en eng en ik wilde helemaal niet achterblijven in Het Land van Ooit. Want m'n ouders zaten thuis op me te wachten en hoe moest dat dan met school en ik vond die man ECHT niet leuk.
Maar die ring. Och, die prachtige ring. Die viel in de verste verte niet onder dingen-waar-ik-mijn-zakgeld-aan-uit-mag-geven, dus als ik 'm wilde dan was dit mijn enige kans.
Er zat niets anders op dan het aanzoek te accepteren. Hoe ik daar in godsnaam onderuit moest komen zou ik later wel uitzoeken. Ik had de ring! Maar de rest van de dag liep ik met buikpijn door het park. De gemaakte belofte en mijn naderende huwelijk hingen als een gitzwarte wolk boven mijn hoofd.
Dit was het niet waard, besloot ik uiteindelijk. Dus toen we de prins weer tegenkwamen gaf ik de ring terug. Het speet me vreselijk, zei ik, maar ik wilde niet met hem trouwen. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van de ring.
De enorme opluchting maakte het verlies meer dan goed. Tot mijn oom op de terugweg in de auto zei: "Je had de ring gewoon mogen houden hè? Die prins maakte maar een grapje met dat trouwen."
Stomverbaasd was ik. En boos. Had niemand me dat even kunnen melden? Voordat ik de hele dag in de piepzak zat om m'n naderende kindhuwelijk. En wie had in godsnaam bedacht dat het leuk was voor kleine meisjes om ten huwelijk gevraagd te worden door volwassen mannen? Klote Land van Ooit.
Een paar lessen om te trekken uit deze schrijnende anekdote:
Het Land van Ooit was niet oké.
Jouw Mount Everest is iemand anders' verkeersdrempel. Vraag om hulp, want het maakt je leven oneindig veel makkelijker.
Jouw verkeersdrempel is iemand anders' Mount Everest. Dat jij iets makkelijk vindt, betekent niet dat het niets voorstelt. Of dat het geen waarde heeft. De dingen die jij vanzelfsprekend vindt (bijvoorbeeld dat huwelijksaanzoeken van volwassen mannen in prinsenpakken niet serieus genomen hoeven te worden, OOM LEO) kunnen een wereld van verschil maken voor iemand anders. Onderschat ze niet.
Ik ben overigens nog net zo zorgelijk als vroeger, maar ik vraag ongeveer 2% vaker om hulp dan dertig jaar geleden. Da's toch vooruitgang.